Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej, zwana powszechnie wg. tradycji ludowej: Boże Ciało -przypadające w czwartek, po uroczystości Trójcy Świętej, zawsze 60 dni po Wielkanocy, to uroczystość liturgiczna ku czci Najświętszego Sakramentu. Pomimo, że na każdej mszy świętej wspominamy Ostatnią Wieczerzę i Przeistoczenie chleba i wina w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa oraz odnawiamy wyznanie wiary w Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie, tylko raz w roku w Boże Ciało zaświadczamy o tym publicznie wychodząc do miejsc, w których żyjemy i pracujemy, prosząc o błogosławieństwo dla ludzkiej pracy i życia. Poprzez publiczne wyznanie wiary w obecność Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, oddajemy mu cześć i dziękujemy za łaski płynące przez ten sakrament, a także błagamy go o przebaczenie za  nasze słabości .W uroczystej procesji z monstrancją, kierujemy się do czterech ołtarzy polowych, ołtarzy jest tyle, ilu było ewangelistów. Na każdym przystanku czytamy fragmenty z jednej Ewangelii, a więc po kolei-Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. Boże Ciało zostało ustanowione jako święto w 1264 roku przez papieża Urbana IV, a papież Jan XXII wprowadził je do kalendarza liturgicznego w całym Kościele. Pierwsze procesje w uroczystość Bożego Ciała odbyły się w latach 1265-75 w Kolonii, w Niemczech. W Polsce po raz pierwszy wprowadził tę uroczystość biskup Nankier w 1320 r. w diecezji krakowskiej. W 1420 na synodzie gnieźnieńskim uznano uroczystość za powszechną, obchodzoną we wszystkich kościołach w Polsce.